Apostolstwo uśmiechu....

   

 

"Podaję wam tu rodzaj apostolstwa,

które nie domaga się od was ciężkiej pracy,

wielkich umartwień i trudów,

ale które szczególnie dziś,

w naszych czasach,

bardzo jest pożądane,

potrzebne i skuteczne,

mianowicie apostolstwo uśmiechu.

  

Uśmiech rozprasza chmury

nagromadzone w duszy

Uśmiech na twarzy pogodnej

mówi o szczęściu wewnętrznym

duszy złączonej z Bogiem,

mówi o pokoju czystego sumienia,

o beztroskim oddaniu się

w ręce Ojca niebieskiego,

który karmi ptaki niebieskie,

przyodziewa lilie polne

i nigdy nie zapomina o tych,

co Jemu bez granic ufają.

      

Uśmiech na twej twarzy pozwala

zbliżyć się bez obawy do ciebie,

by cię o coś poprosić,

o coś zapytać -

bo twój uśmiech już z góry obiecuje

chętne spełnienie prośby.

Nieraz uśmiech twój wlać może

do duszy zniechęconej

jakby nowe życie, nadzieję,

że nastaną lepsze czasy,

że nie wszystko stracone,

że Bóg czuwa.

  

Uśmiech jest nieraz tą gwiazdą,

co błyszczy wysoko i wskazuje,

że tam na górze

bije serce Ojcowskie,

które zawsze gotowe jest

zlitować się nad nędzą ludzką.

Ciężkie dziś życie,

pełne goryczy,

i Bóg sam zarezerwował sobie

prawo uświęcania ludzi przez krzyż.

  

Nam zostawił zadanie pomagać innym

w bolesnej wędrówce

po drodze krzyżowej

przez rozsiewanie wokoło

małych promyków szczęścia i radości.

Możemy to czynić często,

bardzo często,

darząc ludzi uśmiechem miłości i dobroci,

tym uśmiechem,

który mówi o miłości i dobroci Bożej.

  

Mieć stały uśmiech na twarzy,

zawsze - gdy słońce świeci

albo deszcz pada,

w zdrowiu lub w chorobie,

w powodzeniu albo

gdy wszystko idzie na opak

- o to niełatwo!

  

      

Uśmiech ten świadczy,

że dusza twa czerpie w Sercu Bożym

tę ciągłą pogodę duszy,

że umiesz zapomnieć o sobie,

pragnąc być dla innych

promykiem szczęścia."

Z pism Sw. Urszuli Ledóchowskiej